سَلجوقيان (سَلاجقه، آلسلجوق) نام دودماني ترك تبار است كه در سدههاي پنجم و ششم هجري (يازدهم و دوازدهم ميلادي) بر بخشهاي بزرگي از آسياي غربي -شامل ايران كنوني- فرمانروايي داشتند.
سلجوقيان زبان فارسي را زبان رسمي و درباري قرار دادند و وزيران اين دوره -بهويژه عميد الملك كندري و خواجه نظام الملك- خدمات مهمي به ادبيات فارسي و گسترش دانشها كردند
ابتداي سلطنت سلجوقيان را بايد با خطبه سلطنت براي ركن الدين ابوطالب طغرا ابن ميكاييل ابن سلجوق در تاريخ شوال ۴۲۹ هجري در نيشابور دانست.
طغرل به كمك ابوالقاسم علي ابن عبدالله جويني معروف به سالار پوژكان، كه همواره در دستگاه قدرت طغرل باقيماند، به نيشابور وارد و سلطنت را آغاز كرد.
طغرل براي خود اسم اسلامي ركن الدين ابوطالب محمد را انتخاب كرد و اين نام و مقام مورد تأييد خليفه عباسي قرار گرفت.
طغرل وزيري با كفايت كه او را هم رده خواجه نظام الملك طوسي ميدانند به نام عميد الملك كندري داشت و سياست و تدبير او به طغرل بسيار كمك كرد.
طغرل بيك در سال ۴۳۳ وارد شهر ري شد و اين شهر را آباد كرده به پايتختي بر گزيد.
او سرانجام در رمضان ۴۵۵ هجري بعد از ۲۶ سال سلطنت در سن هفتاد سالگي در ري در گذشت و در مكاني كه به برج طغرل (در ابن بابويه)معروف است دفن شد.