من «دانه ي به» هستم و بيشتر از انواع جنگلي آن بدست ميآيم، لعاب من در نرم كردن سينه و درمان سرفه شهرت زياد دارد. معده را نرم ميكنم، بدون آن كه بعدا توليد يبوست مينمايم. لعاب من گلو را نرم ميكند - سرفه خشك را آسان مينمايد. حرارت معده و تب را تسكين ميدهد سوزش دهان و زبان را درمان ميكند و يبوست را برطرف مينمايد صاحب «ذخيره» نوشته است كه به دانه با داشتن لعاب مضر معده نيست و اين خاصيت را از گوشت به در اثر هم نشيني گرفته است.
لعاب من جهت آفتابزدگي و سوختن با آتش و دفع ضرر تابش آفتاب نافع است. شما كه به دريا ميرويد، قبلا پوست خود را با لعاب من نرم كنيد تا از آفتابزدگي جلوگيري نماييد. جويدن من كندي دندان را برطرف ميكند. مغز من شهوت را زياد ميكند و موافق اعضاي تنفس است و مقدار خوراك من ده گرم و لعاب من پنجاه گرم است. لعاب من در عطرسازي مصرف ميشود.
* برای مصرف به دانه میتوانید یک قاشق چایخوری از دانههای آن را کمی در آب خیس و سپس استفاده کنید.
* همچنین میتوانید چند «دانه به» روی زبان قرار دهید و لعاب آن را ظرف چند دقیقه بمکید.
* جوشاندهی دانه به: 30 گرم به دانه را در یک لیتر آب جوش ریخته و آنقدر بجوشانید تا به صورت ژله در آید.
نکته: دانهی به را هرگز نجوید
توجه داشته باشید که دانه «به» را باید فقط به طریقی که گفته شد، مصرف کرد و هرگز نباید آن را به صورت لهشده یا خردشده، جوشاند و خورد، زیرا با این کار، موادی به نام آمیگدالین در «دانه به» تجزیه (هیدرولیز) میشوند و اسید سیانیوریک تولید میکنند که اسیدی خطرناک است. با مکیدن یا خوردن دانه به، لعاب از روی آن جدا و دانه بدون هیچ تغییری دفع میشود. در این صورت خطر تولید اسید سیانیوریک وجود ندارد، اسید سیانیوریک فقط با له یا خرد شدن دانه در محیط معده تولید میشود.