فَروهَر يا صورت اوستائي آن فَروَشي يا در فارسي باستان فَرورتي و در پهلوي فَروَهر و در فارسي فروهر يكي از نيروهاي باطني است كه به عقيدهٔ مزديشنان پيش از پديد آمدن موجودات، وجود داشته و پس از مرگ و نابودي آنها، به عالم بالا رفته و پايدار مي‌ماند. اين نيروي معنوي را كه مي‌توان جوهر حيات ناميد، فناپذير و زوالي نيست.
تمام آفريده‌هاي اهورامزدا چه مينوي و چه مادي حتي خود اهورامزدا داراي فَروهَر هستند. در ونديداد اهورامزدا به زرتشت مي‌گويد: فروهر من را كه بسيار بلند پايه، نيكو، زيبا، ثابت قدم و در پارسائي تمام است، ستايش كن.
در بندهش آمده، اهورامزدا پيش از آنكه فروهرها از صورت مينوي به حالت مادي درآيند، با آنها مشورت نمود و آنها را آزاد گذاشت كه جاويدان در عالم مينوي بمانند يا به صورت جسماني درآمده و بر ضد سپاه اهريمن ستيز كنند، فروهرها پذيرفتند كه در جهان مادي ستيز كنند چون مي‌دانستند كه ديوها را شكست خواهند داد و بدي از جهان نابود خواهد گشت. در اوستا از پنج نيروي باطني بدين ترتيب سخن رفته‌است.
- اهو (جان)
- دئنا (وجدان)
- بئوذ (قوهٔ ادراكه)
- اورون (روان)
- فروشي (فروهر) دربارهٔ هر يك از اين نيروها در بخش‌هاي اوستا و نوشته‌هاي پهلوي سخناني آمده‌است.